میهن نوین: ماه مبارک رمضان، فرصتی برای تزکیه نفس، نزدیکی به خدا و احیای سنت‌های نبوی و علوی است. در میان امامان معصوم(ع)، حضرت علی(ع) جایگاهی بی‌بدیل دارد و سیره او در عبادت، زهد و حتی سفره افطار، الگویی روشن برای تمام مسلمانان به شمار می‌آید.
بر اساس روایات معتبر، امیرالمؤمنین علی(ع) نه تنها به لحظه افطار اهمیت ویژه‌ای می‌داد، بلکه غذاهایی که برای این وعده انتخاب می‌کرد، حاوی پیام‌هایی عمیق از ساده‌زیستی، شکرگزاری و توجه به نیازمندان بود. آن حضرت افطار را فرصتی معنوی برای یاد خدا و سپاس‌گزاری از نعمت‌های الهی می‌دانست و همواره بر ساده بودن این وعده تأکید داشت.
در حدیثی از امام باقر(ع) آمده است: «حضرت علی(ع) دوست داشت افطارش را با شیر باز کند.» (بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۲). این جمله نشان‌دهنده اهتمام ایشان به استفاده از خوراکی‌های طبیعی، سبک و مقوی در هنگام افطار است. همچنین از نوه پیامبر اکرم(ص)، امامه، نقل شده است که گاه افطار امام علی(ع) تنها با خرما یا قارچ همراه بود، نشان از ساده‌زیستی و بی‌اعتنایی آن حضرت به تجملات دنیوی دارد.
نکته‌ای تأمل‌برانگیز در سیره غذایی امام علی(ع) آن است که ایشان در حالی که خود با غذاهای ساده‌ای مانند نان، سرکه یا زیتون افطار می‌کرد، در مهمانی‌ها برای دیگران از غذاهایی مانند گوشت استفاده می‌نمود. این رفتار، اوج سخاوت، تواضع و کرامت را نشان می‌دهد و بیانگر این است که حضرت علی(ع) همواره آسایش دیگران را بر راحتی خود ترجیح می‌داد.
سفره افطار امام علی(ع)، سرشار از برکت، سادگی و معنویت بود؛ بدون تجملات و پرهیز از اسراف. سیره ایشان یادآور این حقیقت است که عظمت افطار، نه در تنوع خوراک، بلکه در نیت خالص، شکرگزاری و توجه به همنوعان نهفته است.
در این روزگار که سفره‌های افطار گاه به صحنه‌ای از مصرف‌گرایی و افراط تبدیل می‌شود، رجوع به سادگیِ افطار امام علی(ع)، می‌تواند ما را به معنویتِ اصیل این ماه عزیز بازگرداند. الگو گرفتن از این سیره نورانی، فرصتی است برای بازنگری در سبک زندگی و احیای اخلاق نبوی در تعاملات روزمره، به‌ویژه در ماه مهمانی خدا.